การเลี้ยงปลาฉลามหางแดงหรือปลากาแดง

                           การเลี้ยงปลาฉลามหางแดงหรือปลากาแดง

                                         

                                                                    ปลากาแดง

                                                          ชื่ออังกฤษ   Redfin Shark

รูปร่างลักษณะ

- ลำตัวยาวเรียว 

- ครีบทุกครีบเป็นสีแดง

- ด้านข้างหัวทั้งสองข้างมีแถบพาดจากปลายปากมาถึงตา

- ตรงโคนหางมีจุดสีดำหนึ่งจุด

- มีหนวดสั้นๆ 2 คู่

- ปากขนาดเล็ก ริมฝีปากบนงองุ้มกว่าริมฝีปากล่าง

- ขนาดโตเต็มที่ 10 - 15 เซนติเมตร

อุปนิสัย

- เป็นปลากินตะไคร่น้ำที่ชอบอยู่รวมกันเป็นฝูง เป็นปลาที่มีความว่องไวปราดเปรียว ชอบอยู่บริเวณพื้น

การเลี้ยงดู

- อาหารที่ใช้เลี้ยง ได้แก่ ลูกน้ำ หนอนแดง ไข่กุ้ง ไรแดง หรืออาหารเม็ดสำเร็จรูปที่มา  http://fishmini.blogspot.com/2010/12/blog-post_16.html

การเลี้ยงปอมปาดัวร์

                                   การเลี้ยงปลาปอมปาดัวร์
                                     

                                ปลาปอมปาดัวร์        ชื่อภาษาอังกฤษ       Pompadour

ชื่อสามัญ               Discus

ชื่อวิทยาศาสตร์      Symphysodon

ถิ่นกำเนิด              ลุ่มน้ำอะเมซอน ทวีปอเมริกาใต้ เช่นประเทศบราซิล โคลัมเบีย และประเทศเวเนซุเอลา เป็นต้น

ขนาดลำตัว           ประมาณ 18 -20 เซนติเมตร

อุณหภูมิน้ำ            สำหรับปลาปอมปาดัวร์ จะอาศัยและเติบโตได้ดีในอุณหภูมิน้ำประมาณ 25-32 องศาเซลเซียส

ค่า pH ของน้ำ      6.8

ลักษณะนิสัย     

- ปอมปาดัวร์ เป็นปลาชนิดกินเนื้อ ที่มีนิสัยรักสงบ ไม่ก้าวร้าว ดุร้าย และไม่ทำร้ายปลาชนิดอื่น 

- เป็นปลาที่รักความสะอาด ระแวงและขี้ตกใจง่าย

- อาศัยอยู่รวมกันเป็นฝูง สามารถปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมได้ดี นอกจากนี้ชอบว่ายน้ำอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวล

- สำหรับช่วงวางไข่ทั้งตัวผู้ตัวเมีย จะค่อนข้างดุร้ายและขี้ตกใจมากกว่าปกติ

ลักษณะเด่น

-ปอมปาดัวร์ จัดเป็นปลาที่มีสีสันลวดลายสวยงาม โดยลวดลายและสีสันนั้นจะมีความหลากหลายโดดเด่นแตกต่างกันออกไป ซึ่งขึ้นอยู่กับชนิดที่มีมากมาย เช่น สีฟ้า สีแดง น้ำตาล เขียว ส้ม ฯลฯ 

- ลำตัวแบนข้างและกว้างมากๆ รูปร่างกลมมนเกือบเป็นวงกลมคล้ายจาน มีแถบสีดำเป็นยาวพาดขวางลำตัว บางชนิดเป็นจุดกระจายสลับกัน นับเป็นปลาน้ำจืดที่มีลักษณะรูปร่างหน้าตา และตลอดจนสีสันที่คล้ายกับปลาทะเล
ที่มา  http://fishmini.blogspot.com/2010/12/blog-post_16.html

การเลี้ยงปลานีออน

                                             ปลานีออน

                                            


                                                         ปลานีออน

                                      ชื่ออังกฤษ  Neon tetra    ตระกูล  Characidae

รูปร่างลักษณะ

-เป็นปลาที่มีขนาดเล็ก ซึ่งถ้าโตเต็มที่ประมาณ 4.5 เซนติเมตร

- มีลำตัวยาวและแบนข้าง คล้ายเมล็ดข้าวสาร

- มีครีบบางใส ยาวพอประมาณ 7 ครีบ

-ลำตัวมีเกล็ดขนาดเล็กมันวาวปกคลุมทั้งตัว

- แผ่นหลังมีสีเขียวคล้ำ มีแถบสีฟ้าคาดข้างลำตัวจากส่วนหัวถึงโคนหาง เห็นเป็นสีสะท้อนแสง

- บริเวณใต้ท้องมีแถบสีแดงคาดอยู่เช่นกัน ตัวเมียจะมีขนาดใหญ่และท้องอูมเป่งกว่าตัวผู้ และมีสีเงินซีดจางกว่าปลาตัวผู้
อุปนิสัย

- เป็นปลาที่รักสงบอยู่ร่วมกันเป็นฝูง เป็นปลาที่ตกใจง่ายและเคลื่อนไหวตลอดเวลา
การเลี้ยงดู

- ควรเลี้ยงเป็นฝูงใหญ่ ไม่ควรเลี้ยงรวมกับปลาชนิดอื่น ที่มีความก้าวร้าวเพราะอาจถูกทำร้ายได้ และควรสร้างธรรมชาติใต้น้ำด้วยพรรณไม้น้ำสวยงาม จะทำให้ปลานีออนสดชื่น แข็งแรงและมีชีวิตยืนยาว
อาหาร

- ปลานีออน สามารถกินอาหารได้ทุกชนิด โดยเฉพาะชอบกินไรแดง

             ปลานีออนเป็นปลาที่เลี้ยงง่าย สามารถเลี้ยงร่วมกับปลาพันธุ์อื่นที่มีขนาดไล่เลี่ยกันได้ แต่ปลานีออนเป็นปลาที่ขี้ตื่น ชอบกระโดดดังนั้นถ้าเลี้ยงในตู้ควรมีฝาปิดมิดชิด กันปลากระโดดออกมานอกตู้ ถ้าที่ดีนั้นควรหาที่ซ่อนเวลาปลานีออนตกใจ เช่น ขอนไม้ ก้อนหิน หรือพรรณไม้ต่างๆ
ที่มา http://fishmini.blogspot.com/2010/08/blog-post_29.html

การเลี้ยงปลากัด

                                    การเลี้ยงปลากัด


                             

                               ปลากัดลูกทุ้งหรือลูกป่า      
          เป็นปลาที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ อาศัยอยู่ตาม หนอง คลอง บึงทั่วไปขนาดลำตัวบอบบาง ยาวประมาณ 2 ซม. ตัวผู้มีครีบท้องหรือครีบตะเกียบยาวครีบก้น ครีบหลัังยาว หากกลมเป็นรูปใบโพธิ์ สีลำตัวเป็นสีน้ำตาลขุ่นหรือเทาแกมเขียว ส่วนตัวเมียเล็กกว่าตัวผู้ มีตจะเกียบสั้น ครีบสั้น หางเล็ก สีตามตัวซีดและมีเส้นดำ 2 เส้น พาดขนานกลางลำตัวตั้งแต่คอจนถึงโคนหางตรงท้องระหว่างตะเกียบมีจุดไข่สีขาวที่เรียกว่า ไข่นำ 1 เม็ด ปลาชนิดนี้มีนิสัยว่องไวแต่กัดไม่ทนสู้ลูกหม้อไม่ได้ 
                             ปลากัดไทน ปลากัดหม้อ
 
                             

            เป็นพันธุ์ที่นิยมเลี้ยงกันมาก เพราะนอกจากจะกัดเก่ง ทรหดอดทนแล้ว ยังมีสีสันตามลำตัวสวยงาม เช่น สีแดงเข้ม สีน้ำเงินเข้ม สีน้ำตาลเข้ม เป็นต้น ปลากัดหม้อจะมีลักษณะตัวโตกว่าปลากัดป่าหรือปลากัดลูกทุ่ง แต่ครีบหางครีบหลังจะสั้นกว่า หางสั้นเป็นรูปพัดไม่ค่อยตื่นตกใจง่าย ส่วนตัวเมียครีบหางครีบหลังและตะเกียบสั้น สีซีดกว่าตัวผู้ ปลากัดหม้อเกิดจากการคัดสายพันธุ์ลูกทุ่งลูกป่า จับมาเลี้ยงมาฝึกให้ต่อสู้และอดทน ผสมพันธุ์กันจนได้สายพันธุ์ใหม่กันขึ้นมาว่ากันว่าต้องใช้ระยะเวลาหลายชั่วอายุคน

                                       ปลากัดจีน

               

           เกิดจากการผสมเทียมและพัฒนาสายพันธุ์จนได้สายพันธุ์ใหม่ขึ้นมามีสีสันสวยงามฉูดฉาด เช่น สีเขียว สีม่วง สีแดง สีน้ำเงิน สีขาว ฯลฯ มีครีบหางครีบหลังและตะเกียบยาวเป็นพวง นิยมเลี้ยงกันเพื่อความสวยงามไม่นิยมให้กัดกัน เพราะไม่มีความว่องไวในการต่อสู้ ปลากัดจีนในปัจจุบันจะเน้นเฉพาะความสวยงาม

                                    ปลากัดเขมร

                         

การเลี้ยงพ่อแม่พันธุ์ปลากัด
         เป็นปลาที่มีสีสันสวยงามเช่นเดียวกับปลากัดจีน เป็นสินค้าส่งออกนอกประเทศเป็นอันดับต้นๆ เพราะมีคุณสมบัติในเชิงต่อสู้เพื่อความตื่นเต้นให้กับผู้เลี้ยงเนื่องจากปลากัดเป็นปลาที่มีนิสัยก้าวร้าวชอบต่อสู้ เมื่อปลาอายุประมาณ 1.5-2 เดือนการเลี้ยงปลากัดจึงจำเป็นต้องรับแยกปลากัด เลี้ยงในภาชนะ เช่น ขวดแบนเพียงตัวเดียวก่อนที่ปลาจะมีพฤติกรรมต่อสู้กันหากแยกปลาช้าเกินไปปลาอาจจะ บอบช้ำไม่แข็งแรง หรือพิการได้ ปลาจะกัดกันเอง ควรจะแยกปลากัดเลี้ยงเดี่ยวๆทันทีที่สามารถแยกเพษได้ เมื่อลูกปลามีอายุประมาณ1.5-2 เดือน จะสังเกตเห็น ว่าปลาเพศผู้จะมีลำตัวสีเข้ม ครีบยาว ลายบนลำตัวมองเห็นได้ชัดเจน และขนาดมักจะโตกว่าเพศเมีย ส่วนปลาเพศเมียจะมีสีซีดจาง มีลายพาดตามความยาวของ ลำตัว 2 -3 แถบ และมักจะมีขนาดเล็กว่าปลาเพศผู้ เพื่อไม่ให้ปลากัดเกิดความเสียหายหรือบอบซ้ำ ควรทำการแยกปลากัดก่อน ซึ่งการดูเพศปลากัดต้องใช้การสังเกต ดังนี้
1.ดูสี ตัวผู้จะมีสีเข้มกว่าตัวเมีย แต่ลายบยลำตัวเห็นได้ชัดเจน ส่วนตัวเมียจะมีสีั ซีดจาง มีลายพาดตามความยาวของลำตัว 2-3 แถบ การดูสีนี้จะดูได้อย่างชัดเจน ยิ่งขึ้นเมื่อปลากัดอายุตั้งแต่ 2 เดือนขึ้นไป
2. ดูครีบและกระโดงปลากัดตัวผู้จะมีครีบท้องยาวกว่าของตัวเมียมีกระโดง ยาวไปจรดหาง ส่วนกระโดงของตัวเมียจะสั้่นกว่ามาก
3. ดูไข่นำ ซึ่งเป็นจุดขาวๆ ใต้ท้องปลากัดตัวเมีย สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนและ จุดๆ นี้คือท่อนำไข่
4. ดูปาก ถ้าลูกปลาตัวใดมีวงปากเป็นสีแดงแสดงว่าลูกปลากัดตัวนั้นเป็นตัวผู้ ซึ่ง เริ่มสังเกตเห็นได้่ตั้งแต่ปลากัดมีอายุน้อยๆ ประมาณ 20 วันขึ้นไป
5. ดูขนาดลำตัว ปลาตัวผู้จะมีขนาดลำตัวโตกว่าปลาตัวเมียแม้มีอายุเท่าๆ กัน และเมื่อทำการแยกเพศปลากัดแล้วจึงนำปลากัดไปเลี้ยงไว้ในภาชนะทีเตรียมไว้ภาชนะที่เหมาะสมที่สุดในการเลี้ยงปลากัดได้แก่ขวดสุราชนิดแบน บรรจุน้ำได้ 150ซีซีเพราะสามารถหาได้ไม่ยากนัก อีกทั้งยังมีราคาถูกกว่าการสั่งทำขวดพิเศษสามารถวางเรียงกันได้เป็นจำนวนมากไม สิ้นเปลืองพื้นที่ แต่ปัจจุบันการเลี้ยงเชิงพาณิชย์มักจะสั่งทำขวดโหลชนิดพิเศษ เป็นรูปร่างสี่เหลี่ยม บ้างก็เป็นขวดกลมใหญ่เพื่อเป็นการโชว์ปลากัด แต่ละประเภทหรือแต่ละสายพันธุ์ ได้อย่างชัดเจน เมื่อนำไปวางจำหน่ายในท้องตลาดที่มา http://www.samud.com/bettle_fish.asp


                               

การเลี้ยปลาเทวดา

                                          การเลี้ยงปลาเทวดา

                                       

        ปลาเทวดา Freshwater Angel fish มีทั้งหมด 3 ชนิด คือ
        ปัจจุบัน ปลาเทวดา มีทั้งหมด 3 ชนิด แต่ มีนักมีนวิทยาบางคนได้จำแยกชนิดของปลาเทวดาให้มากกว่านี้ โดยมีชนิดถึง 5 ชนิด ได้แก่ Pterophyllum dumerilii, Pterophyllum eimekei ซึ่งเป็นอีก 2 ชนิดเพิ่มเติมขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการ เพราะเชื่อว่าทั้ง 2 ชนิดนั้นได้กลายพันธุ์มาจากชนิดที่มีดั้งเดิมอยู่แล้วทั้ง 3

1.ปลาเทวดาป่า, ปลาเทวดาอัลตั้ม Pterophyllum altum

                             

           ปลาเทวดาป่า, ปลาเทวดาอัลตั้ม Pterophyllum altum เป็นปลาเทวดา ชนิดที่ใหญ่ที่สุด เพราะมีความสูงของลำตัวเมื่อโตได้เต็มที่ถึง 15 นิ้ว ขณะที่ความยาวจากหัวถึงหางเพียง 8 นิ้วเท่านั้น มีหน้าผากที่ลาดกว่าชนิดอื่น ๆ มีพื้นลำตัวสีเทาอมเขียวและมีประกายสีเงินเคลือบทับทั่วตัว และมีลายเส้นสีดำจนหรือสีน้ำตาลไหม้พาดลำตัวเป็นแนวตั้งกลมกลืนกับจุดบนลำตัวก็ได้ โดยเส้นที่ยาวสุดจะเป็นเส้นที่ 5 ซึ่งเป็นเส้นบริเวณโคนหาง
และสำหรับในชนิด P.altum นั้น ในปัจจุบันได้มีการนิยมเลี้ยงกันมากขึ้น โดยมีชื่อเรียกกันว่า “เทวดาป่า” หรือ “เทวดาอัลตั้ม” แต่เป็นชนิดที่เลี้ยงค่อนข้างยาก เนื่องจากปลามักปรับตัวให้กับสภาพน้ำไม่ได้ ซึ่งในปัจจุบันสามารถเพาะขยายพันธุ์ได้แล้ว

2.ปลาเทวดาสวยงาม Pterophyllum scalare

                            

         ปลาเทวดา Pterophyllum scalare เป็นปลาเทวดา มีลักษณะภายนอกเหมือนชนิด P.altum ทุกประการ แต่มีขนาดลำตัวที่เล็กลงมากว่ามาก ซึ่งปลาในชนิดนี้ จัดเป็นต้นตระกูลของปลาเทวดาสวยงาม ทั้งหมดที่นิยมเลี้ยงกันเป็น ปลาตู้สวยงามเช่นทุกวันนี้
ปลาเทวดา Pterophyllum scalare ได้รับความนิยมในแง่ของการเป็นปลาตู้สวยงามมาช้านาน โดยผู้เลี้ยงนิยมเลี้ยงในตู้ไม้น้ำ ซึ่งปลาเทวดาเป็นปลาที่มีอุปนิสัยเรียบร้อย โดยมนุษย์นั้นได้พัฒนาสายพันธุ์ของปลาเทวดาชนิด Pterophyllum scalare นี้ ให้มีสีสัน ลวดลายแตกต่างจากเดิมไปมาก เช่น

• ปลาเทวดาลายหินอ่อน ที่มีสีสันเป็นสีดำสลับกับขาวทั้งตัว
• ปลาเทวดาดำ ที่เป็นสีดำทั้งตัว
• ปลาเทวดาแพล็ตตินั่ม ที่มีทั้งสีขาวสะอาดตา ดวงตาสีดำ
• ปลาเทวดาเผือกตาแดง สีทองเหลือบเป็นประกายทั้งตัว ดวงตาสีแดง
• ปลาเทวดามุก ที่เป็นสีเหลืองอ่อน ๆ ดูสะอาดตาทั้งตัว
• ปลาเทวดาครึ่งชาติ ที่เป็นสีดำ ครึ่งตัว ไปทางหาง

เป็นต้น

3.ปลาเทวดา Pterophyllum leopoldi

                             

            ปลาเทวดา Pterophyllum leopoldi มีรูปร่างอ้วนสั้น เนื่องจากมีครีบบนและครีบล่างสั้นกว่าชนิดอื่นอย่างเห็นได้ชัด และมีจุดใหญ่สีเข้มบนเส้นที่ 4 ที่คาดลำตัวโดยบางตัวก็จะอยู่บริเวณติดกับครีบบน และส่วนหน้าผากจะมีแนวลาดมากกว่า นอกจากนี้ ปลาเทวดาสายพันธุ์นี้ยังมีจุดเด่นพิเศษอีกอย่างคือ ลายเส้นเล็กที่อยู่ระหว่างเส้นใหญ่คาดตา และเส้นใหญ่คาดอกนั้น จะเป็นเส้นเล็กจาง ๆ 2 เส้น ไม่ได้เป็นเส้นเดียวเหมือน 2 ชนิดข้างต้น และมีความแตกต่างอีกประการหนึ่ง คือมีเหลือบสีฟ้าเปล่งประกายทั่วทั้งตัว

การเพาะขยายพันธุ์ ของปลาเทวดา
         การขยายพันธุ์ของปลาเทวดา สามารถกระทำได้ในตู้เลี้ยง โดยวางไข่ติดกับวัตถุใต้น้ำที่มีลักษณะค่อนข้างมั่นคงแข็งแรง การวางไข่แต่ละครั้งประมาณ 300-1,000 ฟอง ใช้เวลาฟักเป็นตัวราว 36 ชั่วโมง ปลาที่พร้อมจะผสมพันธุ์และวางไข่ได้มีอายุตั้งแต่ 8-10 เดือนขึ้นไป            ในสมัยอดีต ในการทำเหมืองใต้ ดิน จะมีการนำปลาเทวดาหย่อนลงไปทดสอบก่อนที่มนุษย์จะลงไป เนื่องจากอาจมีก๊าซพิษอยู่ภายในใต้ดิน เพราะปลาเทวดาเป็นปลาที่มีความอ่อนไหวต่อสภาพอากาศง่ายมาก ซึ่งจากการช่วยไม่ให้มีมนุษย์ต้องตายนั้นจึงทำให้ได้ชื่อว่า “Angel fish” หรือ “ปลาเทวดา”

พันธุ์ปลาเทวดาต่างงๆ

ปลาเทวดาครึ่งชาติ



ปลาเทวดา ครีบยาว

ปลาเทวดาแฟนซี Koi

ปลาเทวดาลายมุก

ปลาเทวดาลายหินอ่อน

ที่มา http://www.อาชีพเสริม.th/
         www. th.wikipedia.org

  

การลี้ยงปลาทอง

                                             

                                                    

                                              

          ปลาทองมีถิ่นกำเนิดในประเทศจีนและญี่ปุ่น ต่อมาถูกนำไปเลี้ยงในยุโรปเมื่อศตวรรษที่ 17 และถูกนำไปเผยแพร่ในอเมริกาในศตวรรษที่ 19 ชาวจีนและชาวญี่ปุ่นรู้จักผสมพันธ์ปลาทองมานานแล้วและได้ปลาทองลูกผสมที่น่าสนใจ มีสีหลากหลายตั้งแต่สีแดง สีทอง สีส้ม สีเทา สีดำและสีขาว แม้กระทั่งปลาทองสารพัดสีในตัวเดียวกัน ปลาทองมีชีวิตอยู่ตามแหล่งธรรมชาติจนกระทั่งมีชาวจีนบางคนได้จับมาเลี้ยงตามบ่อเพราะดูน่าตาสวยดี สีสันแปลกตา สร้างความเพลิดเพลินใจได้เป็นอย่างดี จึงเลี้ยงสืบต่อกันมาเรื่อย ๆ ทำให้มีการแปรผันผันแปร และพัฒนาเรื่อยมา ประกอบกับความนิยมเลี้ยงที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ปลาทองที่เลี้ยงมีรูปร่างหน้าตาเปลี่ยนแปรไป เช่น แต่เดิมปลาทองจะหาอาหารตามบ่อน้ำธรรมชาติเพื่อเลี้ยงชีวิตซึ่งต้องออกเรี่ยวออกแรง ไขมันส่วนเกินก็ไม่มี หุ่นก็เพรียวลม ครั้นย้ายนิวาสสถานมาอยู่ตามบ่อเลี้ยง อาหารปลาก็ถูกนำมาเสริฟกันถึงขอบบ่อ แถมเสริฟเป็นเวลาซะด้วย ทำให้ปลาทองบางตัวพุงป่องดูอ้วนตุ้ยนุ้ยขึ้นและหากลักษณะต่างๆดังกล่าวเกิดเป็นที่ประทับใจมนุษย์หรือคนดูคนชมว่าสวยแล้วก็จะถูกขุนขึ้นไปเรื่อยๆตามสูตร ปลาทองถูกมนุษย์เลี้ยงมาตั้งแต่อดีต ประมาณ พ.ศ. 1161-1450 หรือนับเป็นพันปีมาแล้ว ปลาทองในสภาพธรรมชาติที่ไม่ได้ถูกมนุษย์นำมาเลี้ยงนั้นก็ได้พัฒนาตัวเอง ทำมาหากินตามธรรมชาติสืบทอดสายพันธ์มาจนถึงปัจจุบัน ก็แทบจะเป็นคนละปลาเดียวกันกับปลาทองของวันนี้เลย เพราะเมื่อพิจารณาดูจะพบว่าปลาใน ปลาตะเพียนทั้งหลายแหล่ต่างก็อยู่ในเทือกเขาเหล่าตระกูลเดียวกันกับปลาทอง คือ FAMILY CYYPRNDAE                                                               

                                                            

                                                   ปลาทองหัวสิงห์ญี่ปุ่น

                                                  

             ปลาทองหัวสิงห์สายพันธุ์จากญี่ปุ่นนี้ จัดได้ว่าเป็นปลาทองหัวสิงห์ที่ค่อนข้างได้รับความนิยมแพร่หลายมากที่สุด ทั้งนี้เนื่องจากเป็นปลาที่มีทรวดทรงสวยงามและมีสีสันเข้มสด ทำให้แลดูเด่นสะดุดตาเป็นที่ประทับตาประทับใจแก่ผู้ที่ได้พบเห็น โดยเฉพาะเป็นปลาที่ชาวญี่ปุ่นผสมคัดพันธุ์มาจากปลาทองหัวสิงห์จีน ดังนั้นจึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมปลาทองสายพันธุ์นี้จึงได้รับความนิยมสูงกว่าปลาทองหัวสิงห์จีน สำหรับหลักเกณฑ์การสังเกตปลาทองหัวสิงห์ญี่ปุ่น ได้แก่

1. ลักษณะของปลาทองหัวสิงห์ญี่ปุ่นที่จัดว่าสวยควรจะมีครีบทวาร 2 ครีบ เพราะโดยมากจะมีเพียงครีบเดียว2. ลำตัวของปลาโดยมากจะสั้นและโค้งมนมากกว่าปลาทองหัวสิงห์จีน3. แกนหลังต้องใหญ่ตั้งแต่โคนหัวจรดถึงปลายหาง4. ปลาทองหัวสิงห์ญี่ปุ่นที่สวย หางจะต้องตั้งฉากกับลำตัวและข้อต่อหางจะต้องโค้งกดลงเล็กน้อย5. ปลาจะมีสีสันเข้มสด โดยมากปลาจะมีส้มออกทองหรือไม่ก็แดงทอง1. ลักษณะของปลาทองหัวสิงห์ญี่ปุ่นที่จัดว่าสวยควรจะมีครีบทวาร 2 ครีบ เพราะโดยมากจะมีเพียงครีบเดียว2. ลำตัวของปลาโดยมากจะสั้นและโค้งมนมากกว่าปลาทองหัวสิงห์จีน3. แกนหลังต้องใหญ่ตั้งแต่โคนหัวจรดถึงปลายหาง4. ปลาทองหัวสิงห์ญี่ปุ่นที่สวย หางจะต้องตั้งฉากกับลำตัวและข้อต่อหางจะต้องโค้งกดลงเล็กน้อย5. ปลาจะมีสีสันเข้มสด โดยมากปลาจะมีส้มออกทองหรือไม่ก็แดงทอง1. ลักษณะของปลาทองหัวสิงห์ญี่ปุ่นที่จัดว่าสวยควรจะมีครีบทวาร 2 ครีบ เพราะโดยมากจะมีเพียงครีบเดียว
2. ลำตัวของปลาโดยมากจะสั้นและโค้งมนมากกว่าปลาทองหัวสิงห์จีน3. แกนหลังต้องใหญ่ตั้งแต่โคนหัวจรดถึงปลายหาง4. ปลาทองหัวสิงห์ญี่ปุ่นที่สวย หางจะต้องตั้งฉากกับลำตัวและข้อต่อหางจะต้องโค้งกดลงเล็กน้อย5. ปลาจะมีสีสันเข้มสด โดยมากปลาจะมีส้มออกทองหรือไม่ก็แดงทอง6. ส่วนหัวที่เป็นวุ้นควรมีขนาดเล็กละเอียดและมีขนาดไล่เลี่ยกันและที่สำคัญก็คือวุ้นควรดกหนา

                                                     ปลาทองออรัดา
 
                                                               

    ในประเทศญี่ปุ่นปลาทองชนิดนี้มีชื่อเรียกว่า “ออแรนดา ชิชิงาชิระ” (Oranda Shishigashira) ซึ่งแปลเป็นภาษาอังกฤษได้ว่า “Dutch Lionhead” ปลาทองสายพันธุ์นี้ชาวญี่ปุ่นเป็นผู้เพาะพันธุ์ขึ้นสำเร็จเป็นชาติแรก แต่จะเพาะพันธุ์ขึ้นสำเร็จเมื่อใดนั้นไม่มีหลักฐานทราบแน่ชัด แต่สันนิษฐานกันว่าคงเกิดขึ้นในราวปลายศตวรรษที่ 18 และแพร่หลายในต้นศตวรรษที่ 19           ลักษณะปลาทองชนิดนี้คือมีลำตัวค่อนข้างยาว ครีบ และหางมีลักษณะยาว ส่วนหัวมีขนาดใหญ่โดยเฉพาะบริเวณหัวด้านบนมีวุ้นขึ้นหนาแลดูลักษณะคล้ายปลาสวมหมวกไว้บนหัว ซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงกับปลาทองหัวสิงห์โต แต่ความหนาของวุ้นมีไม่มากเท่า โดยปกติวุ้นจะมีลักษณะเล็กและละเอียดกว่าวุ้นของปลาทองหัวสิงห์ แต่ก็มีปลาบางตัวที่มีวุ้นขึ้นดกหนาจนดูคล้ายปลาทองหัวสิงห์เช่นกัน              ปลาทองออแรนดาหัววุ้นจัดได้ว่าเป็นปลาทองที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ ความยาวโดยถัวเฉลี่ยของปลาเมื่อโตเต็มที่จะมีความยาวประมาณ 30 ซม. เมื่อวัดจากหัวจรดปลายหาง มีนักเลี้ยงบางท่านสามารถเลี้ยงให้มีขนาดใหญ่ได้ถึง 60 ซม. ทีเดียว (ต่อมาเริ่มรู้จักกันในนามพันธุ์ “ออแรนดายักษ์”)             โดยปกติแล้วปลาชนิดนี้จะมีอัตราการเจริญเติบโตค่อนข้างช้า โดยเฉพาะการพัฒนาการของวุ้นบนหัวค่อนข้างช้ามาก แต่เมื่อปลาเริ่มโตและมีวุ้นขึ้นบนหัวเด่นชัดจะเป็นที่นิยมมาก ซึ่งนั่นก็หมายถึงต้องซื้อขายกันในราคาที่สูงขึ้นตามไปด้วย              อย่างไรก็ตาม ปลาชนิดนี้จัดได้ว่าเป็นปลาทองที่ค่อนข้างเลี้ยงง่าย เพราะเป็นปลาที่มีความอดทน สำหรับวงจรชีวิตของปลาพันธุ์นี้จะอยู่ช่วงประมาณ 5-10 ปี โดยปกติชอบอยู่ในน้ำที่มีอุณหภูมิค่อนข้างต่ำ และไม่ชอบแสงแดดจ้ามากนัก ดังนั้นจึงไม่ควรเลี้ยงไว้ในที่กลางแจ้งซึ่งมีแดดส่องตลอดเวลา และถ้าหากต้องการให้ปลามีวุ้นดกหนาก็ไม่ควรเลี้ยงในน้ำที่มีระดับสูงจนเกินไป           สำหรับหลักเกณฑ์ในการพิจารณาความสวยงามของปลาชนิดนี้ คือ ส่วนหัวจะต้องมีวุ้นขึ้นดกหนา วุ้นจะต้องมีขนาดเล็กละเอียดและไล่เลี่ยกัน ลำตัวจะต้องได้สัดส่วนกับส่วนหัวและหาง หางควรมีลักษณะยาวไม่หักหรือคดงอหรือพับ สีจะต้องสด กรณีที่เป็นปลาสีขาวล้วนก็ไม่ควรที่จะมีสีเหลืองแซม ซึ่งปัจจุบันลวดลาย ขาว – แดง กำลังเป็นที่นิยมมากในบ้านเรา   

                                                               ปลาทองหัวสิงห์หน้ายักษ์

                                                                    
         ลักษณะเด่นจะมีวุ้นขึ้นครอบคลุมบริเวณส่วนหัวทั้งหมดซึ่งรวมถึงส่วนเหงือกของปลาด้วย หรือที่นิยมเรียกกันว่า “แก้มปลา” หรือ “เขี้ยวปลา” นั่นเอง โดยวุ้นที่บริเวณเหงือกของปลาจะมีขนาดใหญ่มาก จนทำให้หัวของปลาแลดูไม่ค่อยกลม แต่จะดูคล้ายหน้าของยักษ์ (มีเขี้ยว) ซึ่งปลาทองหัวสิงห์พันธุ์นี้โดยมากมักจะมีแผ่นหลังไม่สวยงามเหมือนพันธุ์อื่น ๆวิธีการสังเกตปลาทองหัวสิงห์หน้ายักษ์ที่อยู่ในเกณฑ์สวย1. วุ้นบริเวณหัวควรขึ้นดกและหนา โดยเฉพาะวุ้นที่บริเวณเหงือกของปลาจะต้องนูนออกมามากจนดูคล้ายหน้ายักษ์จริง ๆ 2. ลักษณะของหน้าที่ดีควรจะสั้นและทื่อ ส่วนหัวไม่ควรแหลมหรือยื่นยาวออกมามาก3. ลำตัวควรจะสั้นและโค้งได้รูป
วิธีการสังเกตปลาทองหัวสิงห์หน้ายักษ์ที่อยู่ในเกณฑ์สวย1. วุ้นบริเวณหัวควรขึ้นดกและหนา โดยเฉพาะวุ้นที่บริเวณเหงือกของปลาจะต้องนูนออกมามากจนดูคล้ายหน้ายักษ์จริง ๆ 2. ลักษณะของหน้าที่ดีควรจะสั้นและทื่อ ส่วนหัวไม่ควรแหลมหรือยื่นยาวออกมามาก3. ลำตัวควรจะสั้นและโค้งได้รูป
3. ลำตัวควรจะสั้นและโค้งได้รูป           สำหรับหลักเกณฑ์ในการพิจารณาความสวยงามของปลาชนิดนี้ คือ ส่วนหัวจะต้องมีวุ้นขึ้นดกหนา วุ้นจะต้องมีขนาดเล็กละเอียดและไล่เลี่ยกัน ลำตัวจะต้องได้สัดส่วนกับส่วนหัวและหาง หางควรมีลักษณะยาวไม่หักหรือคดงอหรือพับ สีจะต้องสด กรณีที่เป็นปลาสีขาวล้วนก็ไม่ควรที่จะมีสีเหลืองแซม ซึ่งปัจจุบันลวดลาย ขาว – แดง กำลังเป็นที่นิยมมากในบ้านเรา

                                                       ปลาทองหัวสิงห์หน้ายักษ์

                                                            

        ลักษณะเด่นจะมีวุ้นขึ้นครอบคลุมบริเวณส่วนหัวทั้งหมดซึ่งรวมถึงส่วนเหงือกของปลาด้วย หรือที่นิยมเรียกกันว่า “แก้มปลา” หรือ “เขี้ยวปลา” นั่นเอง โดยวุ้นที่บริเวณเหงือกของปลาจะมีขนาดใหญ่มาก จนทำให้หัวของปลาแลดูไม่ค่อยกลม แต่จะดูคล้ายหน้าของยักษ์ (มีเขี้ยว) ซึ่งปลาทองหัวสิงห์พันธุ์นี้โดยมากมักจะมีแผ่นหลังไม่สวยงามเหมือนพันธุ์อื่น ๆวิธีการสังเกตปลาทองหัวสิงห์หน้ายักษ์ที่อยู่ในเกณฑ์สวย1. วุ้นบริเวณหัวควรขึ้นดกและหนา โดยเฉพาะวุ้นที่บริเวณเหงือกของปลาจะต้องนูนออกมามากจนดูคล้ายหน้ายักษ์จริง ๆ 2. ลักษณะของหน้าที่ดีควรจะสั้นและทื่อ ส่วนหัวไม่ควรแหลมหรือยื่นยาวออกมามาก3. ลำตัวควรจะสั้นและโค้งได้รูป

                             ปลาทองโตซากิ้น

                                                 

         ปลาทองพันธุ์โตซากิ้น TOSAKIN หรือที่ชาวญี่ปุ่นนิยมเรียกชื่อสั้นๆว่า "TOSA" เป็นปลาทองที่ถือกำเนิดขึ้นมาในราวปี ค.ศ. 1845 ณ เมือง KOCHI ในประเทศญี่ปุ่นโดย นาย KATSUSABURO SUGA ได้นำปลาทองหัวสิงห์สายพันธุ์โอซาก้ามาผสมข้ามพันธุ์กับปลาทองริวกิ้น ซึ่งเขาได้พบว่าลูกปลาทองที่เพาะพันธุ์ขึ้นได้มีบางส่วนมีลักษณะผ่าเหล่าไปจากลูกปลาทองตัวอื่นๆ โดยลูกปลาที่มีลักษณะผ่าเหล่าจะมีส่วนหางที่มีลักษณะแตกต่างไปจากปลาทองทั่วๆไป อย่างแทบไม่น่าเชื่อ เพราะครีบของปลาทองเหล่านั้นแทนที่จะตั้งชันหรือเบ่งบานเหมือนปลาพ่อแม่พันธุ์ แต่กลับมีปลายหางทั้งสองลักษณะรวมอยู่ในตัวเดียวกัน นั่นคือ ครีบหางด้านข้างทั้งสองข้างจะตั้งชันและยื่นชี้ไปทางด้านหน้าของลำตัว ส่วนครีบหางตรงกลางกลับหักมุมลงด้านล่าง ช่วยให้ครีบหางของปลาเกิดเป็นรอนคล้ายรูปคลื่น โดยเฉพาะหางของปลามีลักษณะบาน               สำหรับเกณฑ์การพิจารณาความสวยงามของปลาโดยมากจะพิจารณาจากความสวยงามของครีบหางเป็นหลัก ปลาที่สวยจะต้องมีครีบหางเบ่งบานและเป็นลอนสวยงาม โดยเฉพาะครีบหางที่อยู่กึ่งกลางลำตัวควรบานแผ่ออกและมีลักษณะโค้งได้รูป ส่วนครีบด้านข้างทั้งสองข้างควรกางแผ่ออกโดยทำมุมฉากกับลำตัว สำหรับในด้านของรูปทรงของตัวปลาให้พิจารณาโดยยึดถือหลักเกณฑ์เดียวกับการดูลักษณะปลาทองริวกิ้นที่จัดว่าสวย เพราะปลาทั้งสองสายพันธุ์จะมีรูปทรงที่คล้ายคลึงกัน เพียงแต่ปลาทองโทซะคิงอาจมีลักษณะที่เพรียวยาวกว่า ส่วนในด้านของสีสัน ปลาทองสายพันธุ์นี้โดยทั่วไปจะมีสีแดงหรือไม่ก็สีแดงสลับขาว สีแดงควรมีสีเข้มสด ส่วนสีขาวควรมีสีขาวบริสุทธิ์           คล้ายกับว่าหางของปลาได้รับการออกแบบประดิดประดอยขึ้นมาโดยเฉพาะจากลักษณะเน้นที่ไม่มีใครเหมือน ทำให้ปลาสายพันธุ์นี้เป็นที่รู้จักและนิยมกันอย่างแพร่หลายในระยะเวลาอันสั้นนับตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันก็จะมีอายุมากกว่าร้อยปีล่วงมาแล้ว จึงพอพิสูจน์ได้ว่าปลาทองสายพันธุ์นี้เป็นปลาทองที่อยู่ในความนิยมของนักเลี้ยงปลามาเป็นเวลาอันช้านาน แต่เนื่องจากปลาทองสายพันธุ์นี้เป็นปลาทองที่มีลักษณะบอบบางและค่อนข้างเลี้ยงยากกว่าปลาทองสายพันธุ์อื่นๆ จึงทำให้ได้รับความนิยมมีไม่แพร่หลายเท่าที่ควร             เทคนิคในการเลี้ยงปลาทองพันธุ์นี้จำเป็นต้องให้ความพิถีพิถันเป็นพิเศษเพราะเลี้ยงไม่ถูกวิธีทำให้ปลาเสียความงามไป จึงต้องจำกัดเนื้อที่และความสูงของน้ำให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ให้เนื้อที่ว่ายน้ำมีมากเกินไป น้ำไม่ควรสูงเกินกว่า 6 นิ้ว ส่วนเนื้อที่มีขนาด 70*70 ซม. ต่อปลาขนาดใหญ่ 6 -8 ตัว การเลี้ยงปลาควรไว้ในที่ร่มซึ่งมีแดดส่องถึง อุณหภูมิไม่สูงมากควรควบคุมให้ได้ในระดับ 15-25
               สำหรับเกณฑ์การพิจารณาความสวยงามของปลาโดยมากจะพิจารณาจากความสวยงามของครีบหางเป็นหลัก ปลาที่สวยจะต้องมีครีบหางเบ่งบานและเป็นลอนสวยงาม โดยเฉพาะครีบหางที่อยู่กึ่งกลางลำตัวควรบานแผ่ออกและมีลักษณะโค้งได้รูป ส่วนครีบด้านข้างทั้งสองข้างควรกางแผ่ออกโดยทำมุมฉากกับลำตัว สำหรับในด้านของรูปทรงของตัวปลาให้พิจารณาโดยยึดถือหลักเกณฑ์เดียวกับการดูลักษณะปลาทองริวกิ้นที่จัดว่าสวย เพราะปลาทั้งสองสายพันธุ์จะมีรูปทรงที่คล้ายคลึงกัน เพียงแต่ปลาทองโทซะคิงอาจมีลักษณะที่เพรียวยาวกว่า ส่วนในด้านของสีสัน ปลาทองสายพันธุ์นี้โดยทั่วไปจะมีสีแดงหรือไม่ก็สีแดงสลับขาว สีแดงควรมีสีเข้มสด ส่วนสีขาวควรมีสีขาวบริสุทธิ์           คล้ายกับว่าหางของปลาได้รับการออกแบบประดิดประดอยขึ้นมาโดยเฉพาะจากลักษณะเน้นที่ไม่มีใครเหมือน ทำให้ปลาสายพันธุ์นี้เป็นที่รู้จักและนิยมกันอย่างแพร่หลายในระยะเวลาอันสั้นนับตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันก็จะมีอายุมากกว่าร้อยปีล่วงมาแล้ว จึงพอพิสูจน์ได้ว่าปลาทองสายพันธุ์นี้เป็นปลาทองที่อยู่ในความนิยมของนักเลี้ยงปลามาเป็นเวลาอันช้านาน แต่เนื่องจากปลาทองสายพันธุ์นี้เป็นปลาทองที่มีลักษณะบอบบางและค่อนข้างเลี้ยงยากกว่าปลาทองสายพันธุ์อื่นๆ จึงทำให้ได้รับความนิยมมีไม่แพร่หลายเท่าที่ควร             เทคนิคในการเลี้ยงปลาทองพันธุ์นี้จำเป็นต้องให้ความพิถีพิถันเป็นพิเศษเพราะเลี้ยงไม่ถูกวิธีทำให้ปลาเสียความงามไป จึงต้องจำกัดเนื้อที่และความสูงของน้ำให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ให้เนื้อที่ว่ายน้ำมีมากเกินไป น้ำไม่ควรสูงเกินกว่า 6 นิ้ว ส่วนเนื้อที่มีขนาด 70*70 ซม. ต่อปลาขนาดใหญ่ 6 -8 ตัว การเลี้ยงปลาควรไว้ในที่ร่มซึ่งมีแดดส่องถึง อุณหภูมิไม่สูงมากควรควบคุมให้ได้ในระดับ 15-25 องศาเซลเซียส
                                                     ปลาทองเกล็ดแก้ว


                                                  


         ปลาทองลูกกอล์ฟใต้น้ำสร้างชื่อเสียงให้แก่ประเทศไทยจนเป็นที่รู้จักและยอมรับของทั่วโลกว่าเป็นปลาทองที่แปลกไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน ปลาทองพันธุ์เกล็ดแก้วนี้เป็นปลาที่ชาวไทยเป็นผู้เพาะพันธุ์ขึ้นสำเร็จเป็นชาติแรกของโลก ซึ่งปลาทองสายพันธุ์นี้มีลักษณะแตกต่างไปจากปลาทองสายพันธุ์อื่นๆ โดยสิ้นเชิง นั่นคือเป็นปลาทองที่มีลำตัวกลมมากจนคล้ายลูกปิงปอง โดยเฉพาะเกล็ดบนลำตัวจะมีลักษณะนูนขึ้นจนเป็นตุ่มซึ่งผิดกับเกล็ดของปลาทองโดยทั่วไป ส่วนหัวมีขนาดเล็กมากซึ่งอาจจัดได้ว่าเป็นปลาทองที่มีส่วนหัวเล็กที่สุดก็ว่าได้ และจากลักษณะพิเศษเฉพาะนี้ทำให้ปลาทองเกล็ดแก้วดังข้ามทะเลไปสร้างชื่อเสียงไกลถึงต่างประเทศให้เป็นที่รู้จัก ในนามของ "PEARL SCALE GOLDFISH"           สำหรับประวัติความเป็นมาของปลาทองสายพันธุ์นี้ยังไม่ทราบแน่ชัด เนื่องจากผู้เพาะพันธุ์ไม่ได้นำบันทึกการเพาะออกเผยแพร่จึงไม่อาจสืบทราบประวัติที่มาของปลาทองสายพันธุ์นี้ได้ แต่โชคร้ายที่ถึงแม้ว่าปลาทองพันุ์เกล็ดแล้วจะเป็นปลาทองที่เพาะพันธุ์ขึ้นได้ในประเทศไทยเราเองก็ตาม แต่กลับเป็นปลาที่ไม่ได้รับความนิยมจากนักเลี้ยงในบ้านเรา เหตุผลเท่าที่ได้ฟังมาเป็นเพราะปลาทองพันุ์นี้เป็นปลาที่เกล็ดยื่นนูนออกมาทำให้แลดูไม่น่ารักแถมบางคนบอกดูแล้วน่าเกลียดมากกว่า แต่ถ้าพูดถึงความยากง่ายในการเลี้ยงแล้วปลาทองสายพันธ์นี้จัดอยุ่ในเกณฑ์ค่อนข้างเลี้ยงยากสักหน่อย เพราะเป็นปลาที่เปราะบางและป่วยเป็นโรคได้ง่าย            สำหรับเทคนิคในการเลี้ยงก็ใช้หลักการเดียวกับการเลี้ยงปลาทองทั่วๆ ไปในปัจจุบันได้มีผู้ทดลองเพาะพันธุ์ปลาทองพันธุ์นี้จนได้ปลาสายพันธุ์ใหม่ๆ ที่ทีรูปทรงแตกต่างออกไปมากมาย เช่นปลาทองเกล็ดแก้วชนิดหางสั้น ชนิดหางยาว ชนิดหัววุ้น และชนิดหัวมุก ฯลฯ และบ้างก็เน้นไปทางสีสันโดยการผสมข้ามสายพันธุ์เพื่อให้ได้ปลาที่มีสีสันแปลกๆ ออกไป แต่จุดใหญ่คือการคงไว้ซึ่งเกล็ดที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว            สำหรับปลาทองเกล็ดแก้วที่เป็นที่นิยมว่าสวยควรมีลำตัวกลมเหมือนลูกปิงปองเกล็ดบนลำตัวจะต้องอยู่ครบทุกเกล็ด เกล็ดที่ดีควรขึ้นเรียงเป็นระเบียบ ส่วนหัวควรคอดเล็กแล้วปลายแหลม ส่วนหางควรเบ่งบานแต่จะยาวหรือสั้นก็พิจารณาตามสายพันธุ์ของปลาทองนั้นๆ สำหรับสีบนลำตัวเท่าที่นิยมเลี้ยงๆกัน โดยมากจะเป็นปลาที่มีสีขาวสลับแดงอยู่ในตัวเดียวกัน ปลาที่มีสีขาวทั้งตัวเป็นปลาที่ไม่สู้ได้รับความนิยมเท่าที่ควร

                                                               

             ปลาทองจะมีรูปร่างลักษณะที่สวยงามหรือไม่นั้นที่สำคัญก็คือการเจริญเติบโตของตัวปลาในระหว่าง 2-3 เดือน ในการเลี้ยงปลาทองแสงแดด ความอบอุ่น และอาหารอย่างเหลือเฟือเป็นสิ่งที่สำคัญที่จะทำให้การเลี้ยงปลาทองเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ ได้ปลาที่สวยงามและแข็งแรง ปลาทองที่อยู่ตามธรรมชาติมีอายุยืนมาก เฉลี่ยแล้วอยู่ได้ถึง 50 ปี แต่นำมาเลี้ยงเป็นปลาตู้จากที่อายุยืนที่สุดที่เคยเลี้ยงกันได้อายุยืน15 ปี แต่ส่วนมากมักเลี้ยงได้แค่ 4-5 ปีเท่านั้นปลาก็ตายปลาทองไม่ปลาที่เลี้ยงในตู้ เป็นปลาที่ชอบอยู่ในบ่อมากกว่าไม่ชอบน้ำเย็นแต่ชอบน้ำอุ่น น้ำที่นับว่าเหมาะสมกับปลาทองอย่างยิ่งคือน้ำจืดที่มีอุณหภูมิประมาณ 65 องศาฟาเรนไฮ น้ำที่เลี้ยงปลาทองต้องสะอาด ปลาทองเป็นปลาที่เลี้ยงง่าย โตเร็วและกินจุ สามารถเลี้ยงได้ในภาชนะที่ตื้น ๆ และมีผิวหนากว้าง ดังนั้นการเลี้ยงปลาทองอาจจะเลี้ยงในในตู้กระจก อ้างบัวหรือถังส้วมก็ได้ ระดับน้ำควรลึกประมาณ 20-40 ซม. หากลึกกว่านี้ปลาจำเป็นต้องว่ายน้ำตลอดเวลา จะทำให้หางลู่หมดความสวยงาม การจับปลาควรทำด้วยความระมัดระวังเพื่อป้องกันไม่ให้หางพับหรือหัก ซึ่งเสียความสวยงาม ปากบ่อควรมีฝาปิดเพื่อป้องกันปลากระโดดและศัตรูที่จ้องจะกิน เช่น แมว และนก        อาหารที่ใช้เลี้ยงปลาทองจะใช้ขนมปัง ลูกน้ำ ข้าวสุก แหนเล็ก ๆ หรือจะใช้อาหารเม็ดเลี้ยงปลาที่มีขายตามร้านขายปลาซึ่งมีเปอร์เซนต์โปรตีนไม่ต่ำกว่า 25 เปอร์เซนต์ ก็ได้ การเลี้ยงปลาทองเพื่อความสวยงามควรให้อาหารครั้งละน้อย ๆ พอปลากินหมดจะดูสวยงามและ
น้ำไม่ขุ่นง่าย   
                                        

          การเพาะพันธ์ปลาทองควรจัดภาชนะที่ใช้เพาะปลาโดยเฉพาะซึ่งมีเนื้อที่อย่างน้อย 1 ตารางเมตรและลึก 20 เซนติเมตร บ่อเพาะควรล้างและทำความสะอาดอย่างดี ไม่มีศัตรูของปลา เช่น ปลาเล็กๆหรือหอย ฯลฯไข่ปลาทอง เป็นไข่นประเภทไข่ติด ดังนั้นการเพาะพันธ์ควรใช้สาหร่ายหรือเชือกฟางพลาสติกเป็นวัสดุที่ให้ไข่เกาะ อัตราการเพาะพันธ์ควรใช้ปลาตัวเมีย 1 ตัว ต่อตัวผู้ 2 ตัว เพราะไข่ปลาตัวเมียมีปริมาณมาก การใช้ปลาตัวผู้มากกว่าตัวเมียจะทำให้อัตราการผสมของไข่ดีขึ้น เวลาที่ปลาลงบ่อเพาะควรเป็นเวลาเย็นเพื่อให้ปลาผสมพันธ์วางไข่ในเช้ารุ่งขึ้น ไม่ต้องให้อาหารปลาในขณะเพาะพันธ์ และควรให้ออกซิเจนหรือปั๊มอากาสในกรณีที่ไม่แน่ใจว่าจะมีออกซิเจนในน้ำเพียงพอ         หลังจากที่ปลาวางใข่แล้วให้ย้ายพ่อแม่ปลาออก แล้วย้ายไข่ไปฟักในภาชนะที่มีน้ำคุณภาพดี ส่วนน้ำในบ่อเพาะควรเปลี่ยและดูดตะกอน เพราะยังมีไข่ผสมแล้งร่วงอยู่ที่พื้นจำนวนมาก ไข่ปลาทองมีสีเหลืองโปร่งแสง เวลาฟักเป็นตัวเวลา 2 วันในอุณหภูมิ 25-28 องศาเซลเซียส ลูกปลาวัยอ่อนจะใช้อาหารจากถุงไข่แดงที่ติดตัวประมาณ 1-2 วัน หลังจากนั้นจะเริ่มกินอาหารขนาดเล็กๆ เช่น ไรน้ำ ลูกปลาที่ได้รับการดูแลอย่างดีมีขนาด 1-2 นิ้ว ในเวลา 2 เดือน          การเพาะพันธ์ปลาทองควรใช้ปลาพันธ์เดียวกันเป็นพ่อแม่พันธ์ แม้ว่าปลาทุก ๆ พันธ์จะสามารถผสมกันได้ แต่ก็จะไดลูกปลาที่มีลักษณะแปลก ๆ ไม่สวยงามตามที่นักเลี้ยงปลานิยม แต่หากท่านอยากจะทดลองเพาะดูเพื่อศึกษาเองก็ไม่ผิดกติกาอันใด 
ที่มา http://www.thaigoodview.com/